Rozdział 4

Przechodziłam między sklepowymi alejami nerwowo rozglądając się na boki. Czułam na sobie jego wzrok. Wiedziałam, że był blisko. I miałam rację, chwilę później poczułam uścisk jego ręki na moim przedramieniu.
-Odwal się- warknęłam i spróbowałam wyrwać rękę z jego dłoni.
-Porozmawiaj ze mną - powiedział ze stoickim spokojem. Na co on liczył? Choć z drugiej strony tylko się zbliżył. Czemu robiłam z tego takie wielkie halo? Może tu wcale nie chodzi o zbliżenie? Może chodzi o całą historię naznaczonych? Tak. Załóżmy, ze właśnie o to chodziło.
-Sorry, spieszę się - znowu warknęłam i podeszłam do kas z czerwonym koszykiem wypełnionym zakupami. Chyba byłam niewystarczająco niemiła. bo chłopak i tak poszedł za mną.
-Proszę cię tylko o dwie minuty - uśmiechnął się smutno.
-Nie mam nawet sekundy - odparłam oschle kontynuując układanie produktów na taśmie.
-A kiedy znajdziesz czas - zapytał już lekko zirytowany.
-Jeżeli tylko coś wymyślę miej pewność, że cię o tym poinformuję - oznajmiłam sarkastycznie i przewróciłam oczami. Z ciekawości spojrzałam na jego twarz, dokładniej w oczy. Niebieskie tęczówki świeciły dziś jakoś słabiej, a teraz dodatkowo ciskały piorunami. Wiedziałam jednak, że gdybym zajrzała głębiej w jego oczach zobaczyłabym troskę, poczucie winy i smutek. To pewnie z powodu tego ostatniego niebieski nie miał dziś takiego blasku jaki zazwyczaj.
-Nie zrobisz tego - powiedział równie sarkastycznie jak ja przed chwilą.
-Masz rację, i zdania raczej nie zmienię. Więc łaskawie daj mi spokój. Nie wystarczy ci, że wywróciłeś moje życie do góry nogami ?! - czułam jak rośnie we mnie gniew.
-Nie obwiniaj mnie o swoje geny! Ja cię tylko znalazłem i uświadomiłem o twoich zdolnościach - prawie krzyknął. Spojrzałam na kasjerkę, która kończyła kasować moje zakupy. Wraz z ostatnim "dzyń"  wyciągnęłam z kieszeni banknot i podałam kobiecie. Zapakowałam zakupy w siatki i skierowałam się do wyjścia.
-Wiesz, że ja się tak łatwo nie poddam - krzyknął chłopak.
Powolnym krokiem szłam w stronę domu. Rozejrzałam się dookoła. Jedyne co mogłam usłyszeć to bicie mojego serca. Coś mi tu nie pasowało. Przecież to Londyn! Tu (prawie) nigdy nie jest cicho! Pełna podejrzeń zaczęłam stawiać coraz dłuższe kroki rozglądając się co kilka sekund. Przełożyłam obie siatki do lewej dłoni a prawą włożyłam do kieszeni w której trzymałam między innymi scyzoryk. Uwielbiam moje kieszenie. Zawsze jest w nich to czego potrzebuję. Bilety na autobus i metro, pieniądze, klucze, słuchawki, małą latarkę, wielofunkcyjny scyzoryk i oczywiście telefon. Kilka chwil później stałam pod drzwiami mojego "królestwa". Wyciągnęłam rękę z kieszeni i zauważyłam na niej strużkę cieknącej, czerwonej krwi. Musiałam skaleczyć się scyzorykiem. Pewnie to tylko draśnięcie bo nie poczułam nic poza czerwoną cieczą na skórze. Otarłam dłoń o skrawek bordowej bluzy i postawiłam materiałowe, sporych rozmiarów siatki na ziemi przed drzwiami. Lewą ręką wyciągnęłam klucze i otworzyłam duże, dębowe drzwi. Podniosłam zakupy i wniosłam je do domu by po chwili postawić je na kuchennym blacie.
-Wróciłam - krzyknęłam na cały dom. Wiedziałam, że mama jest w domu. A na pewno była jak wychodziłam. - Mamo? - krzyknęłam ponownie i poszłam do salonu. Kobieta często w nim siedziała, więc pomyślałam, że teraz też tam będzie. Po kilku chwilach stałam przed nią. Siedziała na naszej beżowej kanapie. Oparła głowę o ręce. Wyglądała na smutną. A może załamaną? Złą? Zawiedzioną? Sama nie wiem. Czasem mogłam czytać z niej jak z otwartej księgi. A czasem nie mogłam nic zrozumieć.
-Mamo? Coś się stało - zapytałam z troską.
-Usiądź skarbie - oj powiedziała 'skarbie'. To już chyba coś poważnego. Nie często mówiła do mnie skarbie. A kiedy już tak mówiła to zazwyczaj chodziło o coś poważnego. Spełniłam jej prośbę i usiadłam obok niej. -Przepraszam cię. Przepraszam za wszystkie kłamstwa. Jestem okropną matką. Wybacz mi - powiedziała płaczliwym głosem. Zostałam zbita z tropu. Nic nie zrozumiałam. O jakie kłamstwa jej chodzi?
-Nie mów tak! Jesteś wspaniałą matką. Nie chciałabym żadnej innej zamiast ciebie. A jeżeli chodzi ci o to - wskazałam głową jedną, inną niż pozostałe, bransoletkę - to nie twoja wina. Wiem, że chciałaś mnie chronić - powiedziałam pocieszająco i uśmiechnęłam się.
-Kiedy to moja córka tak bardzo dorosła - zapytała. Nie umiałam odpowiedzieć na to pytanie. Zazwyczaj nie rozmawiałyśmy w ten sposób. Krzyczałyśmy, taak. A to była odmiana. Dziwnie się czułam.
-Sama nie wiem. Chcesz herbaty - zamieniłam temat. Nie lubiłam gdy płakała. Słyszałam czasem jej ciche pochlipywanie. Chciałam wtedy przyjść i ją pocieszyć, ale nie umiałam.

*******************************

Proszę nie bijcie! Wiem, ze beznadziejny i krótki, ale tylko ten fragment jestem Wam w stanie wstawić.
Następny rozdział (MAM NADZIEJĘ) coś ok. 18-19 lutego.
Przepraszam, ze tak rzadko, ale jeden komputer się zepsuł, drugi się dzielę. No i oczywiście największy problem: SZKOŁA.
Nauczyciele trochę przeginają a ja nie wyrabiam.
Więc mam nadzieję, że jak tylko zaczną mi się ferie to coś naskrobać!!
Przepraszam :(
Zachęcam Was do komentarzy c;
Do następnego miśki. <3