Rozdział 6 cz.1 [WKONCU]

- Moment, zaraz, chwila - wybełkotałam ledwie zrozumiale. - Zgubiłam się - dodałam.
- Czego nie rozumiesz?
- Tak mniej-więcej wszystkiego - wyznałam. Mężczyzna lekko poczerwieniał na twarzy. Najprawdopodobniej ze złości, ale nie dziwiłam mu się. Gdybym to ja nawijała jakiejś małolacie przez 30 minut, albo nawet więcej, i powiedziałaby mi, po tym jak skończę, że nic nie rozumie to pewnie bym ją rozszarpała gołymi rękoma.
Znowu spojrzałam na dyrektora londyńskiego Instytutu. Wziął kilka głębokich wdechów w celu uspokojenia, aż na jego twarz znowu wstąpił normalny, zdrowy kolor.
- Dobrze. Więc powiem ci to raz jeszcze - zaczął ostrym tonem, ale po chwili dodał łagodniej - ale w skrócie. a gdy wrócicie z Samuelem z pewnego miejsca, jako karę przeczytasz jedną z ksiąg o historii Naznaczonych. - Mówiąc to podszedł do jednego z regałów i wyciągnął opasłą, olbrzymią, oprawioną w skórę księgę.
- Jakiego miejsca - zapytałam krzywiąc się lekko na dźwięk pełnego imienia mojego przyjaciela - doskonale wiedziałam o tym, że nienawidził gdy ktoś tak na niego mówił - dyrektor puścił moje pytanie mimo uszu i zaczął opowiadać.
- Dawno temu - za górami za lasami - Żył Stwórca.
- Żył? Przecież Bóg jest nieśmiertelny - przerwałam mu zdziwiona.
- Stwórca to nie Bóg. Tak jak Bóg to nie Stwórca. Bóg to przewodnik mentalny, w którego wierzą ludzie. Niektórzy mylą go ze Stwórcą. Stwórca był doskonałym inżynierem i budowniczym. Dosłownie zbudował nasz świat. I rzecz jasna nas - mężczyzna zrobił krótką przerwę. Sama w Boga nie wierzyłam. Za to Stwórca wydał się całkiem realny.
- Wracając do tematu. Gdy Stwórca stworzył świat udał się na krótki urlop. Wtopił się w ludzkość i został jednym z "zwyczajnych". Obserwował nas. I po pewnym czasie stwierdził, że czegoś nam brakuje. Toteż wrócił do swojej naturalnej postaci. Zaczął budować. A właściwie dobudowywać kolejne wymiary. Do tej pory nie wiemy ile ich jest. Pewnie dlatego, że cały czas odkrywamy nowe. - Zakończył Mark. Patrzył na mnie przez chwilę jakby się zastanawiał czy powiedział wszystko co miał powiedzieć. Po chwili jednak uderzył się dłonią w czoło i dodał - Zapomniałbym o najważniejszym. My, Naznaczeni to osoby, które mają zdolność podróżowania między owymi wymiarami - no co ty nie powiesz Sherlocku - to my. Jesteśmy potomkami dwojga pierwszych Naznaczonych. I właśnie tak w skrócie prezentuje się historia, której stałaś się częścią. Pytania? - Pokręciłam głową.
- Dobrze, więc chodźmy - odwrócił się w kierunku drzwi i zaczął iść w ich stronę niespecjalnie się spiesząc. Wstałam z pufy i ruszyłam za nim.

*************************************
Rozdział jest tak masakryczni krótki, że nawet nie bardzo mam ochotę go dodawać. A jednak. Chciałam Wam dać znam nim, że żyję i ciągle tu zaglądam. Przepraszam, że tyle go nie było.
Tłumaczyć się nie ma co, i tak się juz nasłuchaliście. A wiec. Wróciłam z wakacji wymęczona, ale pozytywnie. Więc tym razem nie odpuszczę na tak długo. I na pewno możecie wyczekiwać kolejnych rozdziałów.

Pozdrawiam serdecznie.
Clar :3

Ps. Mam nadzieję, ze ktoś tu jeszcze czasem jest *O*