Rozdział 1.

Dryyyyyyyyyyyyń.

-Och zamknij się - mruknęłam do najgorszego zła - budzika. To małe ustrojstwo budziło mnie pięć dni w tygodniu o 6:30. Mam tego serdecznie dość.

~Dobra, koniec tego marudzenia. Zbieramy się do szkoły - nakazałam sobie w myślach podchodząc do szafy. Kilka długich chwil później byłam już w łazience. Weszłam pod prysznic i czułam chłodne krople na moim ciele. Pozwoliłam im spływać przez dłuższą chwilę. Kilkanaście minut później byłam gotowa do wyjścia.

-A śniadanie - zapytała moja mama, stojąc z talerzem kanapek w drzwiach mojego małego królestwa.

-Nie jestem głodna, a poza tym - spojrzałam za okno i zobaczyłam moją rudą przyjaciółkę - Alex czeka już na dole.

-To niech wejdzie, zjecie chociaż po kanapce, proszę.

-Ech.. Dobra - powiedziałam zrezygnowana i razem z mamą wyszłam z mojego pokoju by po chwili otwierać drzwi Alex.

-Wejdź, bo nie wyjdę bez zjedzenia kanapki - przewróciłam oczami. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko i poszłyśmy razem do kuchni, gdzie zasiadłyśmy na czarnych krzesłach przy wysokim, ciemnym, drewnianym stole.

Spojrzałam na rodzicielkę marudnym wzrokiem, ona tylko powiedziała:

-Jedz.

Zabrałam się za swoją kanapkę zerkając kątem oka na Rudą obok.

Półtorej minuty później wychodziłyśmy, a właściwie wybiegałyśmy z mojego domu.

                                                                    ***

-Everdeen! Collins! Znowu spóźnione - krzyknął profesor Freeman, nauczyciel fizyki i dyrektor mojej szkoły.

-Przepraszamy, to już się więcej nie powtórzy - bąknęła Alex i pomaszerowała za mną szybkim krokiem do naszej ławki.

-Chciałbym, żeby to była prawda - westchnął i wrócił do prowadzenia lekcji.

Każda sekunda dłużyła mi się niemiłosiernie. Zaczęłam stukać palcami o drewniany blat, z początku wolno, później coraz szybciej. Chyba sama nie zdawałam, sobie sprawy jak szybko i głośno stukam dopóki nauczyciel nie podszedł do mnie i powiedział:

-Przeszkadzam w koncercie, panno Everdeen?

-Słucham - rozejrzałam się oszołomiona po sali i po chwili znowu spuściłam wzrok na ręce - przepraszam, zamyśliłam się.

-Proszę uważnie słuchać - upomniał mnie i wrócił pod tablicę, gdzie tłumaczył jeden z tych skomplikowanych, fizycznych wzorów.

Patrzyłam się naprzemiennie na tablice lub zeszyt, w którym pojawiały się drobne notatki.

-Przypominam o sprawdzianie, który odbędzie się za tydzień, możecie się pakować - powiedział pan Freeman i wszyscy jak jeden mąż zaczęli się pakować. Kilka sekund później po sali rozniósł się dźwięk dzwonka. Pomimo, że jego dźwięk ranił uszy to i tak po 45 minutach przynosił ukojenie.

                 

                                                                    ***

Kilka lekcji później siedziałam w ławce na godzinie wychowawczej.

Nauczycielka rozmawiała z kimś za drzwiami tak głośno, że dało się usłyszeć ich rozmowę:

-Cieszę się, że w końcu udało się panu do nas dotrzeć. Szkoda tylko, że dopiero na ostatnią lekcje.

-No niestety, z przyczyn losowych nie mogłem pojawić się wcześniej.

-Rozumiem, zapraszam do środka.

Do sali wszedł wysoki, przystojny chłopak i rozejrzał się po sali. Zatrzymał swój wzrok na mnie na trochę dłużej. Albo nie, to pewnie tylko złudzenie.

-Kochani, to jest Nathan Danvers. Od dzisiaj będzie z Wami w klasie.

Chłopak usiadł w ławce, a pani Smith usiadła za biurkiem, w celu wypełniania dokumentów.

             

                                                                   ***

-Mamo! Wróciłam - krzyknęłam, ale odpowiedziała mi tylko cisza.

-Mamo?! - i znowu cisza.

 Pewnie nie wróciła jeszcze z pracy. Ruszyłam do swojego pokoju, gdzie rzuciłam plecak pod ścianę a sama położyłam się na łóżku i zaczęłam patrzeć w sufit.  Niestety mój odpoczynek trwał zaledwie kilka minut. Ktoś zadzwonił do drzwi, wiec musiałam iść otworzyć.

Jednak kiedy zeszłam po schodach i otworzyłam wrota nie zobaczyłam nikogo. Moje oczy dostrzegły tylko niewielkie pudełko stojące na schodkach. A przy nim kopertę...

*******************************************

No to chyba koniec rozdziału.

Tak, wiem, że krótki.

Tak, wiem, że beznadziejny.

Tak, wiem, że nie ma tu nic fantastycznego (już niedługo *muahaha*)

Tak, wiem, że jest masa błędów.

Tak, wiem, że mogłam się bardziej postarać.

Ale kochani, ja się dopiero rozkręcam!

I zaufajcie mi, niedługo zacznie się akcja, ale najpierw muszę Was w to wprowadzać, prawda? ;>

Tak więc, spodziewajcie się wielkiej bomby za kilka rodziałów! c;

Pozdrawiam i do następnego rozdziału!

~Clar