Rozdział 2.

Podniosłam paczkę z ziemi i zamknęłam drzwi. Kierując się w stronę stołu szukałam na pakunku i kopercie jakiegokolwiek podpisu. Czegokolwiek, co pozwoliłoby mi dowiedzieć się czegoś o nadawcy.

Gdy, ku mojemu zdziwieniu, nie spostrzegłam nic poza brązowym papierem powoli otworzyłam list.

To co przeczytałam wprawiło mnie w jeszcze większe zdziwienie:

                            Jesteś wyjątkowa. Nawet nie wiesz jak bardzo. 

                                                                 Nie uciekniesz od tego.

Co to w ogóle miało znaczyć? Może w paczce jest więcej wyjaśnień?

Z tą myślą zabrałam się za delikatnie rozcinanie brązowego papieru.  

Jeżeli myślałam, że w środku znajdę więcej wyjaśnień to się grubo pomyliłam! W pudełeczku była bransoletka. Nic więcej. Zwykła kolorowa bransoletka. Mimo, że wiedziałam, ze nie powinnam jej zakładać, po chwili element biżuterii znalazł się na moim prawym nadgarstku.

Zakręciło mi się w głowie, na chwilę wszystko mi się rozmazało przed oczyma, ale poza tym nic szczególnego się nie stało.

                                                              ***

Dryyyyyyyyyyyń!

-Ech - przeturlałam się po łóżku i wylądowałam twardo na podłodze - Dobre powitanie dnia, nie ma co!

-Charlotte!? Żyjesz tam - krzyknęła z dołu mama.

-Żyje! - odkrzyknęłam - niestety - dopowiedziałam sobie półszeptem. 

-Pospiesz się tam! Alex już czeka!

-Hejka - usłyszałam głos mojej rudej przyjaciółki. 

Momentalnie podniosłam się z podłogi i po wybraniu dzisiejszego zestawu pobiegłam do łazienki. 

                                                             ***

Kilka godzin później siedziałam na Angielskim. Byłam zaskoczona, że lekcje tak szybko mi minęły, zresztą tak jest w każdy piątek!

-Witajcie kochani. Na dzisiejszych zajęciach zadam Wam projekt. Mamy trzydzieści-trzy osoby, więc jak się spodziewacie, lub nie - przerwała na moment i uśmiechnęła się serdecznie, jak to miała w zwyczaju - Zrobimy z was jedenaście grup, w każdej będą trzy osoby! Teraz Was podzielę - zapowiedziała, i zaczęła wymieniać. Trzymałam kciuki, żeby nie rozdzieliła mnie i Alex. Nie lubiłyśmy pracować oddzielnie. Moja mama często śmiała się z nas, że mamy jeden mózg...

-Ostatnia grupa to Alex, Charlotte i ... - nie, nie, nie. Tylko nie to ... -Nathan. To tyle, możecie wychodzić, życzę wam miłego dnia - powiedziała nie przestając się uśmiechać - Ach! Zapomniałabym! Temat projektu! Macie przygotować prezentacje magicznej istoty, istot lub wyimaginowanego świata - zrobiła krótką pauzę, a kiedy zobaczyła, że patrzymy na nią dziwnym wzrokiem dodała -  Nie mówiłam, że to będzie niesamowicie trudny projekt. Chodzi w nim o to, żeby pobudzić waszą kreatywność, żeby was trochę rozluźnić pod koniec semestru, żebyście zawężali więzi między wami! Przecież wszyscy jesteśmy jedną wielką rodziną! Tym pozytywnym akcentem zakończymy! Możecie wychodzić.

                                                             ***

-Jak można być uśmiechniętym przez cały czas - dziwiłam się.

-Może coś bierze - odpowiedziała mi Alex.

-Poczekaj na mnie chwilę - dotknęłam jej ramienia i pobiegłam w stronę kolegi z klasy, który stał przy swojej szafce.

-Znalazłem ją ...

-Cześć, w sprawie projektu ...

-Mogę go za was zrobić, bylebym nie musiał z wami rozmawiać.

-Dobra, ale wiesz co? My zrobimy ten projekt a ty się tylko dołączysz, skoro nie chcesz z nami rozmawiać - powiedziałam i wróciłam do przyjaciółki.

                                                            ***

~Pojedźmy na przejażdzkę - błagała mnie Alex przez telefon.

-Serio?Chce ci się - pytałam.

~Tak!

-Dobra, za 10 minut tam gdzie zawsze

~Ok!

Wyjęłam notes z szuflady i nabazgrałam mamie list:

 Wrócę za jakiś czas. Idę na rower z Alex. - Charlotte

Wzięłam rower i po zamknięciu domu zaczęłam pedałować w stronę miejsca spotkania.

                                                           ***

-Zluzuj trochę, wiesz, że przejmowanie się takimi osobami nie ma sensu - powiedziała Ruda.

-Wiem, ale... Dobra, zmieńmy temat!

-Popieram!

-Musimy zrobić ten cholerny projekt.

-Wiem, masz jakieś pomysły?

-Czy my serio rozmawiamy o szkole w czasie wolnym - zapytałam i zaśmiałam się. To było do nas kompletnie nie podobne.

-Rzeczywiście, ale tak ... - nie dowiedziałam się co zamierzała powiedzieć. Usłyszałam tylko wołanie mojego imienia, które z każdą sekundą oddalało się coraz bardziej.

                                                          ***

Z każdym mrugnięciem coraz szerzej otwierałam oczy.

-Char dobrze się czujesz?

-Co się stało - spytałam.

-Rąbnęłaś w drzewo, jak byłyśmy na rowerach, pamiętasz coś?

-Serio - zapytałam i zaczęłam się śmiać. Na początku Alex była zdezorientowana, ale po chwili dołączyła do mnie i powietrze wypełniło się naszym śmiechem. - Jest ok. Nic mi nie jest. Możemy wychodzić?

-Lekarz mówił, że jak się obudzisz to możemy wracać do domu, ale jakby coś się działo to masz tu wrócić, zrozumiano?

-Tak mamo - uśmiechnęłam się.

-Nie przesadzaj. To źle, że się martwię?

-Nie, tylko to do ciebie nie podobne.

-Wiem - powiedziała i znowu zaczęłyśmy się śmiać.

                                                        ***

-Jezu, dziecko. Dobrze się czujesz? Czy ty chcesz, żebym ja zeszła na zawał? Nie rób mi tak nigdy więcej - po powrocie do domu mama zasypała mnie setką pytań.

-Mamo, spokojnie. To tylko drobny wypadek - uśmiechnęłam się pokrzepiająco.

-Drobne wypadki nie kończą się szpitalem, ale plastrem.

-Stoję?

-Stoisz.

-Na obu nogach?

-Na obu, właśnie zastanawia mnie to, ze nie masz nawet zwichniętej kostki!

-To nie ważne. Głowę mam całą?

-No prawie - powiedziała z grymasem i nim zdążyłam zauważyć, przykleiła mi różowy plaster na czoło. Oderwałam plaster szybko i wymieniłam go na zwykły, beżowy.

-Tamten był ładniejszy - stwierdziła kobieta smutnym głosem.

-Nie ważne! Obie ręce mam?

-Masz.

-Wiec to był mały wypadek - oznajmiłam i uśmiechnęłam się lekko.

-Niech ci będzie. Jesteś głodna? Usmażyć ci omlet?

-Z miodem?

-No a z czym innym?

-Ok! Idę na górę, zawołasz mnie jak będzie gotowy - spytałam z nadzieją. Dopiero teraz zauważyłam, że kiszki zaczęły grać marsza.

-Ok.

                                                        ***

    

-Jesteś pewien, że to ona - zapytał mnie Mark. Mężczyzna zadawał mi to pytanie piąty raz.

-Tak. Jestem pewien. Ma bransoletkę.

-To nic nie znaczy! Bransoletka mogła trafić nie pod ten adres!

-Właśnie o to chodzi, że nie mogła! Sprawdzałem. Ten dom od zawsze należał do Naznaczonych! I widziałem u niej znamię, to już nie może być przypadek - upierałem się.

-Dobrze Nathanielu. Teraz twoim zadaniem będzie wprowadzić ją w nasz świat. Musisz się do niej zbliżyć. Spróbuj się z nią zaprzyjaźnić.

-Ale nie tak wyglądał plan! Powiedziałem jej coś niemiłego, bo mówiłeś, ze mam ją zniechęcić!

-Bo tak miało być. Teraz musisz zaprzyjaźnić się z Charlotte. Potrzebujemy jej. Ty jej potrzebujesz. Nawet jeżeli jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy...

*****************************************

Mam bardzo mieszane uczucia co do tego rozdziału. Z jednej strony bardzo mi się nie podoba, a z drugiej stwierdzam, że wycisnęłam z niego wszystko co chciałam.

Wiem, że jest strasznie dużo dialogów i mało opisów ale tak wyszło. Trudno.

I to właściwie tyle, nie będę się rozpisywać xD Bo po co?

Miłego piątkowego wieczoru ;D

Pozdrawiam!

Clar